Akarsuya bırakılan mektup

...

İncecikti gül dalıydı, dokunsam kırılacaktı. Dokunmadım kurudu.
Gitme! Sonbahar oluyorum sonrası hiç...

Sonbahar geldi eserekten. Rüzgar estikçe daha çok sarılma ihtiyacı duyuyoruz daha çok sevilmek. En çok bu mevsimde yalnızlığını hissediyor insan. Acizliği, muhtaçlığını. Gözlerimiz birilerini arayarak dolu dolu bakıyoruz etrafa. Ne istediğimizi çoğu zaman bilsek de rüzgar yutuyor kelimelerimizi. Anlaşılmaya olan inancımız o kadar azaldı ki konuşmaktan aciziz. Kelimeler beynimizde yankılanıyor...

Sonbahar olduk güneşin ne zaman gittiğini farkemeden. Tek tek dökülüyor yapraklarımız. Ansızın çıplak kalıp soğuyacağız. Bir umut bekliyoruz sevdiklerimizden bir umut...

Neden akşam oluyoruz tren kalkınca? Kırlangıçlar birden bire çekip gidince mendiller sallanınca neden tıkanıyoruz? Öyle çok acımasız ki öyle birden bire ki...

Bir süre sizi motive eden şeylere anlamsızca bakar oluyorsunuz sanki daha önce hiç onlar sizi mutlu etmemiş gibi..Susmaya olan ihtiyacımız konuşmaya oranla daha fazla.

Az önce ki çiçekler nasıl da diken diken! Gitme sonbahar oluyorum sonrası hiç...

Gelecek kaygısı taşıyan kaldı mı bilmiyorum. Kıyamete adım adım yaklaşırken içimizdeki karanlık daha da büyüyor. "Her şey iyi olacak " lafını Amir khandan öğrendik ama bilmek icraata geçmekten aslında çok farklıymış. Başlamak bitirmenin yarısı değilmiş. Her şeyi ansızın bırakınca anladım..

Artık çocuk değiliz susarakta bir şey diyebiliriz. Günler devlet alacağı, yıllar bir kadehcik buzlu rakı. Oyunlar oyuncaksı oyuncaklar eksi şarkı... Kavaklara oklu yürek çizip duran o çakı nerde şimdi nerde şimdi nerde o kan sarhoşluğu? Gitme sonbahar oluyorum sonrası hiç...

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Mutluluk Zamanı

Sen Aklıma Gelince her şey gülümserdi... Mutluyken 24 saat bile çalışsanız zaman asla bitmesin istersiniz. Bu bir klişedir ama gerçektir. Lisede aşık olduğunuz günler hiç okuldan yorulduğunuz oldu mu? İnsanların artık mutlu olmaktan korktuğu saçma bir zamandayız. Mutlu olduğumuzun ardından acaba ne olacakta ağlayacağım diye korkar olduk. Sanki mutlu olmayı hak etmiyor gibi... Bir keresinde arkadaşım katil bile olsa herkes yaşamayı hak eder demişti. Herkes mutlu olmayı hak eder mi bilmiyorum ama ben mutlu olmayı hak ediyorum. Bunu kendisine hak görmeyen hiç kimse mutlu olamaz zaten. Ben ne yaptım da cezalandırılıyorum diye düşünmemek gerek. Sınanıyoruz sebebini bilmesem de ama bu mutlu olmayı hak etmediğimiz anlamına gelmiyor... Kaçamak zamanları düşünüyorum bu sıralar. Evden bakkala diye çıkıp sevgilinizin yanına koştuğunuz oldu mu hiç? Okula gidiyorum deyip kendinizi onun kollarına attınız mı? Ya da haftada bir gün olan izninizi sadece ve sadece ona ayırdınız mı? Sabahın köründe
Devamı

Başımız Sağ Olsun

Resim
Anlamanın uzağındayız... Uzaklık hiç bu kadar net olmamıştı. Senelerce anlaşılma umuduyla geçen boşa vaktimin uyanışındayım. Anlaşılamamış olmak hayal kırıklıklarımdan azalan kendime bir azalmışlık daha ekledi. Şaşkınlık duygusunu yitirmiş durumdayım. Her gün biraz daha azalıyorum. Habersizce ciddiye bile alınmadan; çoğu zaman duyulmadan... Diyorum ki; yazsam neye  yarayacak? Kendim kendimi anlattıktan sonra beni anlamış olmayacaklar ki. Bu satırlar var olmadan anlaşılmış olmam lazımdı. Her satırımda, her kelimemde anlaşılma ihtimalimi öldürüyorum. İnsanlığın tanımı; "Hayal kırıklığı." Acının tanımı ise; acının kelimelere dökebileceğimiz bir tanımı olduğunu sanmıyorum. Atilla İlhan'ın dediği gibi: " Demirler eriyor hırsımdan ." benimkisi öyle bir acı. Sığınacak kimseyi aramıyorum. Her biri bir öncekinin daha mürekkebi az bir kopyası sanki. O derece insanlıktan özgünlükten uzağız. Tutunamayanlar da Selim'in intiharı gibi bir son mu olmalı illa? Bu düz
Devamı

25. Yaşımdan Sevgilerle

Resim
On beşli yaşlarımda her zaman yirmi beş yaşında nasıl görüneceğimi nasıl bir insan olacağımı merak ederdim. Şimdi 25 yaşındayım... Nasıl bir insanım? Düzene tamanen baş kaldıramadım, bir nevi uyum sağladım. Beklentileri minumum düzeyde, neredeyse hiç bir hedefi olmayan, memuriyet hayatına hay hay diyen, duyguları zorla azaltılmış bir insanım. Evet güzelim. Kırışıklıklarım oluştu göz çevremde; morardı, karardı göz altlarım yine de güzelim. Çoğu şeyi önemsemez oldum. Gelecekteki halimi, yerimi, işimi... Dünyadan korkar oldum. Bir çocuk getiremeyecek kadar hem. O kadar kötü ki her şey; insanlar, hava, enerji belki de evren... Tamamen de değişmedim ama. Hala açık sözlüyüm hala dobra...Belki de daha kibar,daha düşünceli, daha olgun. Gelecekte ilk kitabımı 30 yaşında çıkaracağıma kendime söz vermiştim. Sanırım bu hedefimi gerçekleştiremeyeceğim. O kadar amaçsızım işte o kadar dağılmış. Bu düzene o kadar çok kapıldım ki bir ara ruhumu kaybediyordum,insanlığımı da. Sonra bir gün kalkt
Devamı