İçim buz gibi...

 Yazım kurallarına uyulmayan metin gibiyim. Olması gereken her şeyin olmadığı hayatımda nasıl hissettiğimi tanımlamakta güçlük çekiyorum. yaşanılanları sindiremeyince içimde kocaman bir doluluk hissi oluyor kimi zaman da kusasım geliyor. Bıkkınlık vücuduma da yansıyor koşarken daha sabırsız ve daha güçsüzüm hızlanmaya çalıştıkça yer çekimine yenik düşüyor bacaklarım. Olsun diyorum bunlar da geçecek neler geçmedi ki? sahi neler geçmedi içimde? affedip boşverdiklerimin tekrarını yaşayınca içim soğudu buz gibiyim artık. Hatalarından ders çıkarmayanlara hayretle bakıyorum. karşılıksız sevgisini desteğini vermeyenlere ve beni sürekli maddi bir yük gibi görenlere önce tiksintiyle baktım sonra içimin buzullarına attım onları. onlar da orada donacaklar benim donmama göz yumdukları gibi bende onlara gözlerimi kapatacağım. bu geçmeyen bitmek bilmeyen bir döngü...

dün yaşadığım yere sevdiğim adam bataklık dedi. sinirlenince her zaman olmadık laflar alır ağzına ama bu sefer sorun şu ki bu söylediğinin gerçek olması. benim yaşadığım yerde yükselmeniz mümkün değil sürekli dibe batarsınız. destek yok karşılıksız sevgi yok anlayış yok ne kadar hayatta kalabilirsiniz ki? bir süre sonra boğulursunuz. ben bu bataklıktan çıkmak için evet iyi yada kötü doğru yada yanlış bir sürü yol denedim ama kimseyi kullanmadım. Hissetmediğim şeyleri hissediyormuş gibi yapmadım. duygularımı ifade etmekten çekinmedim. O kadar çok savaştım ki tam çıkmak üzereyim derken sürekli geri battım. yaşamaktan sevmekten yine de çekinmedim istemediğim olmadı mı? yaşamak istemediğim sevmek istemediğim sayısız günlerim oldu ama ben hayatta aşk yoksa yaşamın çok katlanılmaz ve renksiz olacağını lise yıllarımdan beri bilirdim. yaşadığım duyguları hakkıyla yaşamayı doya doya sevmeyi ve her anını sindirmeyi kendime hatırlatıp durdum. Şimdi o beni bataklıktan çıkarırken sürekli elini geri çekiyor. Korktuğunu biliyorum ama böyle yaparak sadece bizi yıpratıyor. bu duruma gelmek yıllarımızı almışken ışığa varmak üzereyken elini geri çekeceğine o hiç sarsılmayan inancıyla bize inanmaya devam etse ya...

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Mutluluk Zamanı

Sen Aklıma Gelince her şey gülümserdi... Mutluyken 24 saat bile çalışsanız zaman asla bitmesin istersiniz. Bu bir klişedir ama gerçektir. Lisede aşık olduğunuz günler hiç okuldan yorulduğunuz oldu mu? İnsanların artık mutlu olmaktan korktuğu saçma bir zamandayız. Mutlu olduğumuzun ardından acaba ne olacakta ağlayacağım diye korkar olduk. Sanki mutlu olmayı hak etmiyor gibi... Bir keresinde arkadaşım katil bile olsa herkes yaşamayı hak eder demişti. Herkes mutlu olmayı hak eder mi bilmiyorum ama ben mutlu olmayı hak ediyorum. Bunu kendisine hak görmeyen hiç kimse mutlu olamaz zaten. Ben ne yaptım da cezalandırılıyorum diye düşünmemek gerek. Sınanıyoruz sebebini bilmesem de ama bu mutlu olmayı hak etmediğimiz anlamına gelmiyor... Kaçamak zamanları düşünüyorum bu sıralar. Evden bakkala diye çıkıp sevgilinizin yanına koştuğunuz oldu mu hiç? Okula gidiyorum deyip kendinizi onun kollarına attınız mı? Ya da haftada bir gün olan izninizi sadece ve sadece ona ayırdınız mı? Sabahın köründe
Devamı

Başımız Sağ Olsun

Resim
Anlamanın uzağındayız... Uzaklık hiç bu kadar net olmamıştı. Senelerce anlaşılma umuduyla geçen boşa vaktimin uyanışındayım. Anlaşılamamış olmak hayal kırıklıklarımdan azalan kendime bir azalmışlık daha ekledi. Şaşkınlık duygusunu yitirmiş durumdayım. Her gün biraz daha azalıyorum. Habersizce ciddiye bile alınmadan; çoğu zaman duyulmadan... Diyorum ki; yazsam neye  yarayacak? Kendim kendimi anlattıktan sonra beni anlamış olmayacaklar ki. Bu satırlar var olmadan anlaşılmış olmam lazımdı. Her satırımda, her kelimemde anlaşılma ihtimalimi öldürüyorum. İnsanlığın tanımı; "Hayal kırıklığı." Acının tanımı ise; acının kelimelere dökebileceğimiz bir tanımı olduğunu sanmıyorum. Atilla İlhan'ın dediği gibi: " Demirler eriyor hırsımdan ." benimkisi öyle bir acı. Sığınacak kimseyi aramıyorum. Her biri bir öncekinin daha mürekkebi az bir kopyası sanki. O derece insanlıktan özgünlükten uzağız. Tutunamayanlar da Selim'in intiharı gibi bir son mu olmalı illa? Bu düz
Devamı

25. Yaşımdan Sevgilerle

Resim
On beşli yaşlarımda her zaman yirmi beş yaşında nasıl görüneceğimi nasıl bir insan olacağımı merak ederdim. Şimdi 25 yaşındayım... Nasıl bir insanım? Düzene tamanen baş kaldıramadım, bir nevi uyum sağladım. Beklentileri minumum düzeyde, neredeyse hiç bir hedefi olmayan, memuriyet hayatına hay hay diyen, duyguları zorla azaltılmış bir insanım. Evet güzelim. Kırışıklıklarım oluştu göz çevremde; morardı, karardı göz altlarım yine de güzelim. Çoğu şeyi önemsemez oldum. Gelecekteki halimi, yerimi, işimi... Dünyadan korkar oldum. Bir çocuk getiremeyecek kadar hem. O kadar kötü ki her şey; insanlar, hava, enerji belki de evren... Tamamen de değişmedim ama. Hala açık sözlüyüm hala dobra...Belki de daha kibar,daha düşünceli, daha olgun. Gelecekte ilk kitabımı 30 yaşında çıkaracağıma kendime söz vermiştim. Sanırım bu hedefimi gerçekleştiremeyeceğim. O kadar amaçsızım işte o kadar dağılmış. Bu düzene o kadar çok kapıldım ki bir ara ruhumu kaybediyordum,insanlığımı da. Sonra bir gün kalkt
Devamı