Klavye Kraliçesi

 Saat 20:15 Dün sabah koşumu atladıktan sonra öğleden sonra koşuya çıktım. Yollar ve trafik o kadar kalabalıktı ki odaklanma sorunu yaşadım. Her kilometre acaba dursam mı, bıraksam mı, geri mi dönsem, yürüsem mi diye kendimle tartışarak geçti. Çünkü hepsine cevabım Saçmalama canan evde kalsan bu kadar ilerliyor olur muydun oldu. Bak başladın ve bitirmek üzeresin sakın ama sakın bırakma, ağlama ve şikayet etme. Sonuç olarak 10 km koşmuş oldum. Bugün temizlik yapıp tembel bir gün geçirdim bolca dinlendim buna ihtiyacım varmış gibi hissettim ve öyle yaptım. Yarın Bacak antrenmanı yapacağım koşuya çıkmayacağım çünkü güçlü koşabilmek için güçlü bacaklara ihtiyacım var. Bunları şu an neden yazdığımı bilmiyorum aslında kafam o kadar dolu ki sanırım bir nebze de olsa sohbet edebilmek için yazıyorum. Yarın Canozan konseri var. Şarkılarını ezbere bilmeseniz bile keyifle dinleyebileceğiniz bir sanatçı olduğunu düşünüyorum. Yorgun ve dolu olan kafamız bir kaç saatte olsa rahatlar diye umuyorum...

 Şu saatlerde normalde koşuda olmam gerekiyor bugün koşu günüm. Sabah uyandım 7de harika bir saat bu uyanmak için ama gece düzgün yatamadığım için çok yorgun ve halsiz ve hissettim. Yüzümü yıkayıp yatakta uzanmaya devam ettim. Neden şu an yataktan kalkamadığımı düşünmeye başladım. Mutsuzum. Mutsuz olduğum için içimden yataktan kalmak gelmedi kendimde koşacak gücü bulamadım. Hani sevmediğiniz işinize gitmek için sabah erkenden söverek kalkarsınız ya bende mutsuz olduğum için sabahları erken kalkmak istemiyorum. Kendimde kalkacak gücü ve sebebi bulamıyorum çoğu zaman. Bir keresinde depresyonla ilgili bir dizi izlemiştim. Kadın depresyona girdiğinde ne yataktan kalkacak ne de yemek yiyecek gücü bulamıyordu. Ruh hali bozuk olan insanları hiçbir zaman küçümsemedim ancak o diziyi izledikten sonra kimsenin umursamadığı artık alaya aldığı depresyonun ne kadar tehlikeli bir şey olduğunu defalarca kez düşündüğümü hatırlıyorum. Çok uzun zamandır bende yataktan kalkmak istemiyorum hatta bu yüz...

Bütün gün sigara içmeyip akşam olunca sigara içme isteğime engel olamamayı kendime yediremiyorum. Saçma sapan şeyler yememek için de sigaraya sarılıyorum sanki. Karanlık çökünce içime dolan yalnızlığa ve boşluğa teselli bulamıyorum. Bu nasıl bir iradesizlik?  Ne umuyorum sigaradan? İçince beni rahatlatmıyor da aksine çarpıntımı tetikliyor. Neden içiyorum o zaman? Bilmiyorum. Keyifliyken içtiğim günlerin tesellisini mi bulmayı umuyorum? Bana göre sigara ve alkol her zaman keyiften tüketilmeli. Oysaki bugünlerde sadece canım sıkkınken içmek istiyorum.  Tiktokta görmüştüm biri yorgunum uykum var demek yerine Mutsuzum diyebilseydik her şey daha kolay (yada farklı tam emin değilim) olurdu diyor.  Bu zaman öyle bir zaman ki insanların kendisine mutsuz olduğunu itiraf etmesi yeterince zorken bir başkasına itiraf etmesi pek mümkün değil. Herkesin başkasının zayıflığından fırsat kolladığı bir zamanda mutsuz olduğunu dile getirmesi bilemiyorum nasıl bir şey olur. Sonuç olarak ben k...