Özleştik

 Her şey sağlık durumumuz olarak kötü giderken iyi giden çirkinimle olan ilişkimiz. Onu o kadar çok özlüyorum ki ona doyamadığım için kavga etmek içimden gelmiyor. Zaten sorun kavga edecek kadar iyi değiliz. Sürekli yaşlı neneler dedeler gibi bir yerimiz ağrıyor. Bu sıkıntıların içinde yine de birbirimize takılıp gülebiliyoruz. Görüntülü konuşurken hala pamuk yanaklarını ısırmayı özleyebiliyorum. Şşşt ona öpmek istiyorum dedim halbuki dişlerim kaşınıyor görünce ağzım sulanıyor ısırmak istiyorum. İnsanın sevdiğini ısırmak istemesi nasıl sapkınca bir boyut? 😅 EE ama ben onu yerim. Bende böyle seviyorum ne yapayım...

Bu hayatta rutinlerimin bozulmasına sinir olduğumdan daha fazla sinir olduğum bir şey varsa o da koşumun herhangi bir sebepten yarım kalmasıdır. Sinirlenme sebeplerim içinde bu ilk üçe girer. Dün koşarken dişim çok ağırdığı için bir hınçla yarım bırakıp dişçiye gittim. Gargara ve ağrı kesicilerle günümü geçiriyorum yoksa geçmiyor. Acıya tahammül seviyem bir hafta sonra tamamen tükendi. Huzursuzluğumu saklayacak ne halim ne de isteğim kaldı. Hiçbir şey yapmak istemiyorum ağrım varken. Bugünde biraz böyle bir gündü. Başka bir zaman olsa koşum yarım kaldı diye muhteşem bir azimle bugün de koşmaya giderdim ancak ağzıma hava dolarken sızlayan dişim beni evde tuttu. Ha istemiyor muyum? Tabiki de istiyorum. Sadece tekrar yarım kalma ihtimalini göze alamadığım için bugünlük her şeye mola verdim. Çirkinimin de bomboş bir zaman diliminde dinlenmeye ihtiyacı var. (Benimle).

Aralık ayı yaklaşırken memuriyet için içimde telaş kalmadı. Sanırım umudum tükendi bilmiyorum. Kendime başka bir alternatif bulduğum içinde olabilir. Sonuç olarak artık lisans mezunu biri olarak da kpss deneme seçeneğinden başka bir memuriyet alternatifi göremiyorum.  Aralık ayından sonra her şey yerli yerine oturmuş olacak.  Bu sefer sürüncemede kalması beni rahatsız etmiyor. 

Şu an bu satırları yazarken fark ettim ki beni tuşlara dokunmak çok mutlu ediyor gerçekten. İçeriği ne olursa olsun yazmayı seviyorum. Kağıtlarla kitaplarla yada okumam gereken herhangi bir şeyle iç içe olmak bana kendimi mutlu hissettiriyor. Olmak istediğim mesleği gerekli bölümü okuyamadım diye olamamak beni artık üzmüyor. Şu an harcadığım emek belki uzun yol olsa da gerekli maddi imkanlar olduktan sonra bir çok hayalin gerçekleşebildiğini çok iyi biliyorum. Ve ne izlersem izleyeyim ne okursam okuyayım bu hayatta sevgisiz her şeyin anlamsız olduğunu görmek bana umut veriyor. Her şey ne kadar olumsuz olursa olsun evrende sevgi olduğu sürece her zaman bir umutta olacağı gerçeği beni büyülüyor. İlla bir şey olmak gerekliyse neden seven ve sevilen bir insan olmayı seçmeyeyim ki?

Not: Seni çok seviyorum. Hemen iyileş💗😘😍

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Daha iyiyim

 Hiç bazen de olsa manevi olarak tam hissettiniz mi? İçinizdeki eksik parça tamamlanmış gibi. Her şey olması gerektiği gibi ve güzel olan her şey kapınızda sizi bekliyor gibi... Bu aralar böyleyim iyiyim. İçimden geldiği gibi konuşmaktan midem iyi kalbim arada fazla çarpsa da iyi. Bel çevrem yavaş yavaş incelmeye başladı gibi. Kusursuz olmasa da her şey (zaten hayat kusurlarımızla güzel) hala beklediğim şeyler olsa da olacağına olan inancım daha fazla. Daha sakinim kendime ve sevdiğim adama saldırmayacak kadar sakinim. Öfkeden ağlama krizleri geçirmek yerine daha sabırlı davranıp daha çok konuşmaya gayret ediyorum. İçimden gelirse ağlıyorum içimden geldiğinde kahkaha atıyorum ve 10 gün sonra hazır olduğumu hissedip tekrar koşmaya çıktım bugün. Bunu gerçekten yapmak istiyorum aylardır koşup fiziken değişime uğramamak bana gerçekten bunu yapmak istediğim için yaptığımı fark ettirdi. Koştuğum her gün için kendime teşekkür ederim. Mental olarak bana çok iyi geldi.  30 yıl sonra od...
Devamı

Temmuza Girerken

Bugün Haziran beklenmedik bir fırtına ile gitti. Adana'da kış yada sonbahar mevsimi dışında tanık olmadığımız bir rüzgar vardı. Başka şehirlerde bu fırtına çıkan yangınların körüklenmesine sebep oldu. Oldukça iç karartıcı bir gündü. Uykusuzluk beni çok yordu ve uykum varken yatamamak tetikte bekleyen öfkemi besliyor. Temmuz ayına giriyor olmak gerginliğimi daha da arttırıyor. Henüz bu kadar travmatik doğum günleri yaşamadan önce temmuz ayını çok severdim heyecanla beklerdim. Şimdi sadece bana yalnız hissettiriyor ve beni hüzünlendiriyor. Aslında küçükken de temmuz ayında sadece ağlamak isterdim bu isteğimi azaltan tek şey ikiz kardeşimin yanımda olmasıydı. Aslan bizimle aynı gün doğmadan önce tek hatırladığım doğum günümüzün ilk saatlerini (gece yarısı yani) İkiz kardeşimle ağlayarak geçirmemizdi. Henüz temmuz ayı travmalarımı öfkemi ve üzüntümü atlatamadım.  Bu yangına odun atanı da asla unutmayacağım ancak bu satırları yazıyor olmak beni öfkelendiriyor ve üzüyor yine de gerginliğ...
Devamı

Değiştim mi Eksildim mi?

O kadar acıdan sonra değiştim mi eksildim mi bilmiyorum. Düşününce daha sakin bir insanmışım gibi biraz daha düşününce eksilmişim gibi. Neşemi mi kaybettim? Neyim değişti? Azalmışım gibi içim boşalmış gibi... Sevgiyle tekrar iyileşebilecekken merhemim yarım bırakılmış gibi... Neyim azalmış ama bilmiyorum. Hissettiğim iç burukluğu öz güvensizlik ne bilmiyorum. Kendimi savunmasız hissediyorum biri çekip vurmaya kalksa kılım bile kıpırdamaz gibi. Çarpıntılarım tekrar başladı...   Hayatımdaki tek sorun hiçbir zaman sadece ilişkim olmadı. Hayatım boyunca bir şeyler olabilme ve kendime bakabilme ihtiyacım sorun olarak sürekli nüksetti. Belki de artık bir şey değil hiçbir şey olmalıyım o zaman da kendime yetmek zorunda kalır mıyım?  Açıkçası sevdiğim adamın kanatları altında olup güvende hissetmeyi çok isterdim belki yardım alınca bir şeyler olma gayem de olmazdı. Emeklerimin karşılığını alacağımı bilsem de bu sürece tek başıma katlanmak zaman zaman zor oluyor. Biz kadınları hor...
Devamı