Temmuza Girerken

Bugün Haziran beklenmedik bir fırtına ile gitti. Adana'da kış yada sonbahar mevsimi dışında tanık olmadığımız bir rüzgar vardı. Başka şehirlerde bu fırtına çıkan yangınların körüklenmesine sebep oldu. Oldukça iç karartıcı bir gündü. Uykusuzluk beni çok yordu ve uykum varken yatamamak tetikte bekleyen öfkemi besliyor. Temmuz ayına giriyor olmak gerginliğimi daha da arttırıyor. Henüz bu kadar travmatik doğum günleri yaşamadan önce temmuz ayını çok severdim heyecanla beklerdim. Şimdi sadece bana yalnız hissettiriyor ve beni hüzünlendiriyor. Aslında küçükken de temmuz ayında sadece ağlamak isterdim bu isteğimi azaltan tek şey ikiz kardeşimin yanımda olmasıydı. Aslan bizimle aynı gün doğmadan önce tek hatırladığım doğum günümüzün ilk saatlerini (gece yarısı yani) İkiz kardeşimle ağlayarak geçirmemizdi. Henüz temmuz ayı travmalarımı öfkemi ve üzüntümü atlatamadım.  Bu yangına odun atanı da asla unutmayacağım ancak bu satırları yazıyor olmak beni öfkelendiriyor ve üzüyor yine de gerginliğim hiç yokmuş gibi rol yapmayacağım ve hayatımın geri kalanı temmuz ayıyla beraber şekillenecek.  Çok fazla gelecek kaygım var ve bu durum çarpıntılarıma asla yardımcı olmuyor. Hayatım korkunç bir monotonluk içerisine girmiş durumda. Kendimi aynı günü yaşayan bir hapishanedeki mahkum gibi hissediyorum. Çevremdeki insanların bir şeyler yapıyor olmaları ve bunun kıymetini bilmiyor olmaları beni hiç öfkeli değilmişim gibi daha çok öfkelendiriyor. 2025 yılının ilk merkezi atamaları temmuz ayında yapılacak bu henüz ikinci merkezi atama tercihim olacak olmasına rağmen yaptığım sözleşmeli tercihlerden olumlu dönüş gelmemesi umudumu ciddi anlamda kırdı. Bir şekilde bir çıkış kapısına ve yardıma ihtiyacım var. Sanırım beklemekten başka yapacak bir şeyim yok...

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

AŞK Var mı? Varsa da Gerekli mi?

Resim
Bir arkadaşımla  konuşurken artık aşkın varlığından,  gerçek olduğundan emin değilim dedim. O da bana insanlar için olmasa da aşk var dedi ve bunu söyleyen romantik olmayan bir insandı. Aşk neydi? O görmek istediğin insanı gördüğünde yavaşlayan zaman, arkada çalan şarkı, havada esen rüzgar mı? Yoksa bunlara sebep olan duygu mu? Peki ya sadece o insanı görmek? Piyanoyu çalan kişinin parmaklarından çıkan notalar mı, notaların piyanistin parmaklarında can bulması mı? Şarkı söyleyenin ağzından çıkan nağmeler, Dansçının vücudundaki ahenk mi ? Aşk ya çok özel bir şeydi ya da fazlasıyla sıradan. Herkeste olan bir alışkanlık ya da insanlarda görülen nadir bir IŞIK. Belki de auralarından yansıyan farklı bir renk.. Hangi formda olursa olsun; ister bir canlının eşyaya ya da canlının canlıya duyduğu, aşk vardı. Peki ne kadar gerekliydi? Aşkta asıl olan  ruhumuzun doyması ve tamamlanmamız. Adına şiirler, kitaplar, şarkılar yazsak da insan insana aşık olmadan da yaşa...
Devamı

Başımız Sağ Olsun

Resim
Anlamanın uzağındayız... Uzaklık hiç bu kadar net olmamıştı. Senelerce anlaşılma umuduyla geçen boşa vaktimin uyanışındayım. Anlaşılamamış olmak hayal kırıklıklarımdan azalan kendime bir azalmışlık daha ekledi. Şaşkınlık duygusunu yitirmiş durumdayım. Her gün biraz daha azalıyorum. Habersizce ciddiye bile alınmadan; çoğu zaman duyulmadan... Diyorum ki; yazsam neye  yarayacak? Kendim kendimi anlattıktan sonra beni anlamış olmayacaklar ki. Bu satırlar var olmadan anlaşılmış olmam lazımdı. Her satırımda, her kelimemde anlaşılma ihtimalimi öldürüyorum. İnsanlığın tanımı; "Hayal kırıklığı." Acının tanımı ise; acının kelimelere dökebileceğimiz bir tanımı olduğunu sanmıyorum. Atilla İlhan'ın dediği gibi: " Demirler eriyor hırsımdan ." benimkisi öyle bir acı. Sığınacak kimseyi aramıyorum. Her biri bir öncekinin daha mürekkebi az bir kopyası sanki. O derece insanlıktan özgünlükten uzağız. Tutunamayanlar da Selim'in intiharı gibi bir son mu olmalı illa? Bu düz...
Devamı

Yeniden...

Geçmişe geçmişimizde olan insanlara çok bağlıyız. Bir şekilde geçmişte de kalsalar onları özlüyoruz.  Bunun sebebi sanırım o zamanlar olduğumuz kişiyi özlememiz. O zamanlar daha iyiydik. Daha temiz. Şimdi nasılız ? Yalan söylemeyi birini aldatmayı normalleştirdik. Her an ölebilirmişiz gibi yaşamaktan beklemeyi sabretmeyi unuttuk ve bunu yaparken kendimizi haklı gösterdik. Kişiliğimizden onurumuzdan ödün verirken ya yarın ölürsem dedik? Bunları yapıp ölünce sanki mutlu ölecekmişiz gibi. Sahip oldukları yetmeyince insanlara insanlar ne yapıyorlar ? Ya da daha doğrusu bana bu kadarı yeter diyen birileri var mı? Neden sürekli bir mucize bekliyoruz gerçekten o kadar mı mutsuzuz? Ya bizim birilerine mucize olmamız gerekiyorsa?  Saçlarımdan akan kızıl pişmanlıkla çektiğim azabı kabulleniyorum. Artık birilerini aldatmak, yalan söylemek ya da mutluymuş rolü yapmak istemiyorum. Sürekli birilerine duygusal açıdan muhtaç olma hissini reddediyorum. Bir şekilde insan tek başına da y...
Devamı