Karanlık çökünce

Bütün gün sigara içmeyip akşam olunca sigara içme isteğime engel olamamayı kendime yediremiyorum. Saçma sapan şeyler yememek için de sigaraya sarılıyorum sanki. Karanlık çökünce içime dolan yalnızlığa ve boşluğa teselli bulamıyorum. Bu nasıl bir iradesizlik?  Ne umuyorum sigaradan? İçince beni rahatlatmıyor da aksine çarpıntımı tetikliyor. Neden içiyorum o zaman? Bilmiyorum. Keyifliyken içtiğim günlerin tesellisini mi bulmayı umuyorum? Bana göre sigara ve alkol her zaman keyiften tüketilmeli. Oysaki bugünlerde sadece canım sıkkınken içmek istiyorum.  Tiktokta görmüştüm biri yorgunum uykum var demek yerine Mutsuzum diyebilseydik her şey daha kolay (yada farklı tam emin değilim) olurdu diyor.  Bu zaman öyle bir zaman ki insanların kendisine mutsuz olduğunu itiraf etmesi yeterince zorken bir başkasına itiraf etmesi pek mümkün değil. Herkesin başkasının zayıflığından fırsat kolladığı bir zamanda mutsuz olduğunu dile getirmesi bilemiyorum nasıl bir şey olur. Sonuç olarak ben kendime itiraf ediyorum. Mutsuzum. Bazen kendimi eleştirip çok mu abartıyorum sağlıklıyım ailem sağ koşabiliyorum diyorum. Ama param yok. Her şeyin para olduğu bir zamanda şurdan şuraya parasız gidemezken parasız hiçbir şey yapamıyorken mutlu olunabilir mi gerçekten? Mutsuzum derken tabiki de bütün gün ağlamıyorum tabiki de bütün gün yerimde hissiz bir şekilde durmuyorum ama mutlu da hissetmiyorum. Marketten bile istediğim şeyi alacak param yokken gerçekten mutsuz olmam anormal mi? Yıl olmuş 2025 yoksulluğun artmasının devam etmesini ben normal karşılayamıyorum. Hele bir şeyler olmak için bu kadar çabalarken kendimin yoksul olması bana çok garip geliyor. Neyi yanlış yapıyorum? Yada neyi yapamıyorum? Yerimde sayıklamamak için bir şeyler yapmaya çalışıp her şeyin minumumuyla yetinmeyi ne zaman bırakacağım? Başkalarının küçüklerini giyinerek büyü, dershaneye gideme evde çalış, örgün öğretim okuyama açıktan oku, spor salonuna gideme evde spor yap, koşu bandı alama dışarda koş, arkadaşınla yemeğe bile çıkama evine çağır evinde hazırla ye bla bla bla daha bunun gibi bir sürü şey... Refah içine yaşayan toplumları ve insanları örnek almak yerine bize ekmeğe muhtaç insanları örnek almayı öğrettikleri için sefil yaşantımıza tamah etmemizi ve şükretmemizi istediler. Bunlar normal değil arkadaşlar. Ben sefalet ayıp yada sefalet içinde yaşayan insanlar buna layık demiyorum ama herkes kendisine dönsün bir baksın hak ettiğimiz bu mu? En dipteyken atılan her adım insanı yukarı taşırmış. Zirveye ne zaman ulaşacağım?

Alıntı:

 Sanki uzun bir yolculuğa çıktım ve ben yanıma hiçbir şey almadım

Sanki mühim bir işim varmış da ben onu yapmayı unutmuşum gibi

Eksikliğini fazlasıyla hissedebiliyorum

Sanki farkında olmadan bir şeylere veda ettim

İçimde beni endişelendiren bir burukluk var

Rahatsız eden kocaman bir boşluk var 

Bilmiyorum belki de gelip geçici bir şeydir

Ya da ben bu aralar fazla duygusalım anlayamıyorum.

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Daha iyiyim

 Hiç bazen de olsa manevi olarak tam hissettiniz mi? İçinizdeki eksik parça tamamlanmış gibi. Her şey olması gerektiği gibi ve güzel olan her şey kapınızda sizi bekliyor gibi... Bu aralar böyleyim iyiyim. İçimden geldiği gibi konuşmaktan midem iyi kalbim arada fazla çarpsa da iyi. Bel çevrem yavaş yavaş incelmeye başladı gibi. Kusursuz olmasa da her şey (zaten hayat kusurlarımızla güzel) hala beklediğim şeyler olsa da olacağına olan inancım daha fazla. Daha sakinim kendime ve sevdiğim adama saldırmayacak kadar sakinim. Öfkeden ağlama krizleri geçirmek yerine daha sabırlı davranıp daha çok konuşmaya gayret ediyorum. İçimden gelirse ağlıyorum içimden geldiğinde kahkaha atıyorum ve 10 gün sonra hazır olduğumu hissedip tekrar koşmaya çıktım bugün. Bunu gerçekten yapmak istiyorum aylardır koşup fiziken değişime uğramamak bana gerçekten bunu yapmak istediğim için yaptığımı fark ettirdi. Koştuğum her gün için kendime teşekkür ederim. Mental olarak bana çok iyi geldi.  30 yıl sonra od...
Devamı

Temmuza Girerken

Bugün Haziran beklenmedik bir fırtına ile gitti. Adana'da kış yada sonbahar mevsimi dışında tanık olmadığımız bir rüzgar vardı. Başka şehirlerde bu fırtına çıkan yangınların körüklenmesine sebep oldu. Oldukça iç karartıcı bir gündü. Uykusuzluk beni çok yordu ve uykum varken yatamamak tetikte bekleyen öfkemi besliyor. Temmuz ayına giriyor olmak gerginliğimi daha da arttırıyor. Henüz bu kadar travmatik doğum günleri yaşamadan önce temmuz ayını çok severdim heyecanla beklerdim. Şimdi sadece bana yalnız hissettiriyor ve beni hüzünlendiriyor. Aslında küçükken de temmuz ayında sadece ağlamak isterdim bu isteğimi azaltan tek şey ikiz kardeşimin yanımda olmasıydı. Aslan bizimle aynı gün doğmadan önce tek hatırladığım doğum günümüzün ilk saatlerini (gece yarısı yani) İkiz kardeşimle ağlayarak geçirmemizdi. Henüz temmuz ayı travmalarımı öfkemi ve üzüntümü atlatamadım.  Bu yangına odun atanı da asla unutmayacağım ancak bu satırları yazıyor olmak beni öfkelendiriyor ve üzüyor yine de gerginliğ...
Devamı

Değiştim mi Eksildim mi?

O kadar acıdan sonra değiştim mi eksildim mi bilmiyorum. Düşününce daha sakin bir insanmışım gibi biraz daha düşününce eksilmişim gibi. Neşemi mi kaybettim? Neyim değişti? Azalmışım gibi içim boşalmış gibi... Sevgiyle tekrar iyileşebilecekken merhemim yarım bırakılmış gibi... Neyim azalmış ama bilmiyorum. Hissettiğim iç burukluğu öz güvensizlik ne bilmiyorum. Kendimi savunmasız hissediyorum biri çekip vurmaya kalksa kılım bile kıpırdamaz gibi. Çarpıntılarım tekrar başladı...   Hayatımdaki tek sorun hiçbir zaman sadece ilişkim olmadı. Hayatım boyunca bir şeyler olabilme ve kendime bakabilme ihtiyacım sorun olarak sürekli nüksetti. Belki de artık bir şey değil hiçbir şey olmalıyım o zaman da kendime yetmek zorunda kalır mıyım?  Açıkçası sevdiğim adamın kanatları altında olup güvende hissetmeyi çok isterdim belki yardım alınca bir şeyler olma gayem de olmazdı. Emeklerimin karşılığını alacağımı bilsem de bu sürece tek başıma katlanmak zaman zaman zor oluyor. Biz kadınları hor...
Devamı