Mumlar Sonuna Kadar Yanar

 Bugün koşu günüm. Boğazım hafif yanıyor ve ben çok halsizim. Derin ve rahat uyudum. Uykum sadece bir kez bölündü. Saat şu an 11:15 ve ben yaklaşık bir saat önce kalktım yataktan. Halsizdim ve erken kalkmak için kendimi zorlamadım. Hava yine serin ve hafif rüzgarlı. Sıcaklık iyice düştü. Kahvemi içip kitabımı okuduktan sonra daha iyi hissetmeye başladım. Yeni bir kitaba başladım. Kitabın enerjisi çok hüzünlü geldi bana.  Bu kitabı tamamen kendi merakımla ve ismine olan hayranlığımla aldım. Kitabın hissettirdiği hüzün beni şu an yazdığım satırları yazmaya itti. Herhangi anlatacağım bir konu olmasa bile yazmak bana çok iyi hissettiriyor. Sanırım bugünü kendime ayıracağım. Böyle söyleyip sıkıntıdan ve huzursuzluğumdan öğleden sonra koşuya çıktığım çok oluyor ama bakacağız. Gerçi çıkmasam bile evde yapıyorum. Spora karşı alışkanlık haline getirdiğim disiplin beni dış görünüşümden bağımsız olarak manevi anlamda aşırı motive ediyor. İyi hissetmek için sadece yarım saate ihtiyacımın olması gerçeği bir çok sorunu gözümde küçültüyor. Koşmayı çok ama çok seviyorum ama bunu takıntı haline getirmeden yapmak zorunda olduğum bir şey gibi değil de gerçekten keyif aldığım için yaptığımı kendime bazen hatırlatmam gerekiyor. Koşmaya çıkmayınca hissettiğim huzursuzluk hissini henüz çözemedim kendi içimde. Bu his sanırım alışkanlık haline getirmemle alakalı. Sabah kahvemi içip kitap okumayınca da huzursuz hissediyorum. Tam olarak aynı değil ama benzer bir huzursuzluk. 

Şu an saat: 14:33 bugünde blogum bölündü ne yazmak istediğimi bile hatırlamıyorum artık bu seferlik yarım bırakacağım...

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Daha iyiyim

 Hiç bazen de olsa manevi olarak tam hissettiniz mi? İçinizdeki eksik parça tamamlanmış gibi. Her şey olması gerektiği gibi ve güzel olan her şey kapınızda sizi bekliyor gibi... Bu aralar böyleyim iyiyim. İçimden geldiği gibi konuşmaktan midem iyi kalbim arada fazla çarpsa da iyi. Bel çevrem yavaş yavaş incelmeye başladı gibi. Kusursuz olmasa da her şey (zaten hayat kusurlarımızla güzel) hala beklediğim şeyler olsa da olacağına olan inancım daha fazla. Daha sakinim kendime ve sevdiğim adama saldırmayacak kadar sakinim. Öfkeden ağlama krizleri geçirmek yerine daha sabırlı davranıp daha çok konuşmaya gayret ediyorum. İçimden gelirse ağlıyorum içimden geldiğinde kahkaha atıyorum ve 10 gün sonra hazır olduğumu hissedip tekrar koşmaya çıktım bugün. Bunu gerçekten yapmak istiyorum aylardır koşup fiziken değişime uğramamak bana gerçekten bunu yapmak istediğim için yaptığımı fark ettirdi. Koştuğum her gün için kendime teşekkür ederim. Mental olarak bana çok iyi geldi.  30 yıl sonra od...
Devamı

Temmuza Girerken

Bugün Haziran beklenmedik bir fırtına ile gitti. Adana'da kış yada sonbahar mevsimi dışında tanık olmadığımız bir rüzgar vardı. Başka şehirlerde bu fırtına çıkan yangınların körüklenmesine sebep oldu. Oldukça iç karartıcı bir gündü. Uykusuzluk beni çok yordu ve uykum varken yatamamak tetikte bekleyen öfkemi besliyor. Temmuz ayına giriyor olmak gerginliğimi daha da arttırıyor. Henüz bu kadar travmatik doğum günleri yaşamadan önce temmuz ayını çok severdim heyecanla beklerdim. Şimdi sadece bana yalnız hissettiriyor ve beni hüzünlendiriyor. Aslında küçükken de temmuz ayında sadece ağlamak isterdim bu isteğimi azaltan tek şey ikiz kardeşimin yanımda olmasıydı. Aslan bizimle aynı gün doğmadan önce tek hatırladığım doğum günümüzün ilk saatlerini (gece yarısı yani) İkiz kardeşimle ağlayarak geçirmemizdi. Henüz temmuz ayı travmalarımı öfkemi ve üzüntümü atlatamadım.  Bu yangına odun atanı da asla unutmayacağım ancak bu satırları yazıyor olmak beni öfkelendiriyor ve üzüyor yine de gerginliğ...
Devamı

Değiştim mi Eksildim mi?

O kadar acıdan sonra değiştim mi eksildim mi bilmiyorum. Düşününce daha sakin bir insanmışım gibi biraz daha düşününce eksilmişim gibi. Neşemi mi kaybettim? Neyim değişti? Azalmışım gibi içim boşalmış gibi... Sevgiyle tekrar iyileşebilecekken merhemim yarım bırakılmış gibi... Neyim azalmış ama bilmiyorum. Hissettiğim iç burukluğu öz güvensizlik ne bilmiyorum. Kendimi savunmasız hissediyorum biri çekip vurmaya kalksa kılım bile kıpırdamaz gibi. Çarpıntılarım tekrar başladı...   Hayatımdaki tek sorun hiçbir zaman sadece ilişkim olmadı. Hayatım boyunca bir şeyler olabilme ve kendime bakabilme ihtiyacım sorun olarak sürekli nüksetti. Belki de artık bir şey değil hiçbir şey olmalıyım o zaman da kendime yetmek zorunda kalır mıyım?  Açıkçası sevdiğim adamın kanatları altında olup güvende hissetmeyi çok isterdim belki yardım alınca bir şeyler olma gayem de olmazdı. Emeklerimin karşılığını alacağımı bilsem de bu sürece tek başıma katlanmak zaman zaman zor oluyor. Biz kadınları hor...
Devamı