Klavye Kraliçesi

 Hiç bazen de olsa manevi olarak tam hissettiniz mi? İçinizdeki eksik parça tamamlanmış gibi. Her şey olması gerektiği gibi ve güzel olan her şey kapınızda sizi bekliyor gibi... Bu aralar böyleyim iyiyim. İçimden geldiği gibi konuşmaktan midem iyi kalbim arada fazla çarpsa da iyi. Bel çevrem yavaş yavaş incelmeye başladı gibi. Kusursuz olmasa da her şey (zaten hayat kusurlarımızla güzel) hala beklediğim şeyler olsa da olacağına olan inancım daha fazla. Daha sakinim kendime ve sevdiğim adama saldırmayacak kadar sakinim. Öfkeden ağlama krizleri geçirmek yerine daha sabırlı davranıp daha çok konuşmaya gayret ediyorum. İçimden gelirse ağlıyorum içimden geldiğinde kahkaha atıyorum ve 10 gün sonra hazır olduğumu hissedip tekrar koşmaya çıktım bugün. Bunu gerçekten yapmak istiyorum aylardır koşup fiziken değişime uğramamak bana gerçekten bunu yapmak istediğim için yaptığımı fark ettirdi. Koştuğum her gün için kendime teşekkür ederim. Mental olarak bana çok iyi geldi.  30 yıl sonra od...

Değişime direnmek yerine kabul edip akışına bırakınca kendiliğinden gelen bir uyum fark ettim. Hayatla aramda doğal bir uyum oluyor sanki. Sürekli bir şeyleri dert edip ilerisini düşünmektense gerçekten anda olmak o an içimden geldiği gibi davranmak bana daha iyi hissettiriyor. Mental olarak iyi olmak bedensel olarak iyi olmak yani kısacası iyileşme süreci hemen bir anda olmasa da bunu yapmayı tercih etmek buna başlamak bir rahatlama sağlıyor. Kendimi bıraksam ilaç kullanmamı gerektirecek kadar depresyona girerim biliyorum ancak bana destek olan çirkin biri varken kendimi  öylece bırakmak bana doğru gelmiyor. Onunla her şeyi eskisinden bile daha iyi konuşabilmek arka fonda harika bir müzik çalıyormuş gibi hissettiriyor. Onun içindeki nazik bir beyefendi kişiliği beni her seferinde büyülüyor. Gözlerimi parıl parıl parlatana kadar beni güldürüyor. Beni dinliyor ve güvende hissettiriyor. Ben şu an bu satırları yazarken o bana seni çok seviyorum iyi ki varsın yazdı. Böyle ki gönüllerim...

 - Nasılsın? - Bilmiyorum ama iyi hissetmiyorum... Ben normalde çok iştahlı çok azimli bir insanım. Hava şartları ne olursa olsun kendime yemek hazırlar ve koşmak istersem mutlaka hazırlanır çıkarım. Son zamanlarda pek iştahım yok koşacak halim de yok. Koşmak istiyor muyum emin bile değilim. Fark ettim ki aralık ayından beri ben hastayım. İlk merkezi atama olmayışından beri içimde hüzün biriktirmişim buda beni hasta etmiş. Sürekli iyiymişim gibi davranmaktan iyi olmasam bile kalkıp koşmaya gitmekten yorulduğumu fark ettim. Bu sabah uyandım ama koşmaya gitmedim. İyiymişim gibi davranmadım çünkü iyi hissetmiyorum. Beklentiler yordu beni içimi acıttı. Belki de ben fazla anlam yükledim bilmiyorum. Aslında sadece mutlu bir şekilde yaşamak ve çalışmak istiyorum. Derbeder olmadım ama bir mucizeye ihtiyacım var. İnsanın tedavi olmak için bile mental olarak buna hazır olması gerektiğini fark ettim. Haftaya muhtemelen endoskopi ve kolonoskopi olacağım ama olmak istemediğimi fark ettim. Daral...

 Merhaba sevgilim Sana mektup yazmak istesem çok demode olurdu öyle değil mi? Her şey bir telefonun ucuna bakıyor çünkü. Yine de üzgünüm söyleyemediklerim için... Yağmur yağıyor biliyor musun? Hava bu saate kadar ikimizin hiç sevmediği kadar basık ve bulutluydu. Saatlerdir çarpıntım var. Yağmurun yağacağını bile bile salonun camlarını sildim. Kafamı oyalarsam bugünü hafif atlatırım sandım lezzetli bir kahvaltı yaparsam biraz toparlanırım sandım. Oysaki sadece seni özledim... Keten pantolonun bir küçük bedenini sipariş vermek içimden gelmedi. Açıkçası seninle alışveriş yaparken alırım belki diyordum. Seninle yapmak istediğim şeyleri sensiz yapınca mutlu olmuyorum. Hüngür hüngür ağlama isteğimi zor tuttum seni bekleyeceğim yazmak istedim yine de her şey yetersiz kalır gibi geldi.  Akşam saatlerine tam havaya yaraşır bir rakı planı yapmıştık. Yağmur yağarken rakı içme fırsatını mayıs ayından sonra bir daha ne zaman buluruz ki? Rahatlayan midem sensiz yine davul gibi içime attıkla...

 Korkularımızla çekincelerimizle insanız. Bende ne kadar sinirli olsam da ne kadar dediğim dedik biri olsam da bende tükürdüğümü yalamak istemeyen bir insanım. Bende onu kötüledi kötüledi sonra tekrar konuşmaya görüşmeye başladı diye arkamdan  konuşulmasından  hoşlanan bir insan değilim. Yıllar geçtikçe öğrendim ki iyi şeyleri de kötü şeyleri de çok az anlatmak lazım. Hiç anlatmasak aslında daha iyi ama İnsanız dertleşmeye içimizi dökmeye ihtiyacımız var. Ne olursa olsun sizi yargılamayacak insanlar olsun hayatınızda. Yargılanırsanız da korkmayın bu hayatı onlar değil siz yaşıyorsunuz üzülecek olan da mutlu olacak olan da sizsiniz... Her yaşımda tekrar tekrar görüyorum ki insan ne isterse onu yapar. Kendi koyduğumuz kuralların kölesi olmaya devam etsek de tabularımızı yıkarsak daha özgür ve daha mutlu hissedeceğiz. Neyin doğru neyin yanlış olduğunu bazen bilmeyiz sadece hissederiz. Mesela ben sabahlara kadar eleştirdiğim adamı hala özlediğimi hala arzuladığımı hissettim. ...