Çok garip

 Çok garip yazmak istediğim söylemek istediğim çok şey var da sanki daha önce defalarca yazmışım ve  söylemişim gibi hissediyorum. Kendimi mi tekrar ediyorum? Yoksa yaşanan olaylara ve durumlara tepkim aynı diye mi bana öyle geliyor. Çok büyüdüm gibi hissediyorum. Umarım bu düşüncem kibir değildir. Sanki artık söylenenin arkasındaki şeyleri de duyuyormuşum gibi geliyor. Ya da sadece çirkinimi daha iyi anlıyorum diye gereksiz bir havaya kapılıyorum. Yapmamız gereken şeyler lüksmüş gibi gösteriliyor artık. Yıl 2025 ve kibar nazik bir insan olmak lüksmüş gibi yansıtılıyor. Benim de çirkinimi anlayıp saygı ve anlayış göstermem olması gereken değil mi? Bugün işte çok gergindi diye yanına gelmemi istemedi. Benden rahatsız olacağı için değil gerginliğini bana yansıtıp beni üzmemek için. Bunu anlayabildiğimden ziyade bana kendisini anlatabildiği için mutlu oldum. Daha doğrusu bunu böyle bilecek kadar onu tanıdığım için ve onu tanıdığıma ve anlayış göstereceğime olan güveni bana duyduğu için. Hayır gelme diyecek kadar onu anlayacağıma olan güvenine mutlu oldum. 

Neden kendimi tekrar ediyormuş gibi hissettiğimi şimdi koşmamla ilgili bir şeyler aklımdan geçerken fark ettim. Hayatım şu an aynı döngüde ilerliyor ve farkında olduklarım düşündüklerim yaşadıklarım mükerrer olmaya başladı. Şu an koşmakla ilgili yada yaptığım sporun beni iyi hissettirmesiyle ilgili söyleyebileceğim farklı bir şey yok. Buna bir kaç ay önce çok üzülüyordum. Neden şu an üzülmüyorum? Birileri sen neler yapıyorsun dediğinde evde olmanın tadını çıkarıyorum demek neden şu sıralar bana keyif veriyor. Artık sanırım bir aydınlanma yaşıyorum. Tam olarak istediğim gibi olmasa da yaşadığım hayat, olduğum Canan beni mutlu ediyor. Ben benimle gerçekten mutluyum ve kendimi çok seviyorum. Kusursuz olmasam da iyi bir insan olmaya özen gösteriyorum. Artık kuduz köpek gibi sinirlendiğimde aklımdan eskisi kadar cinayet ve kan sahneleri geçmiyor. Eskisi kadar küfretmiyor ve eskisi kadar sinirimden ağlamıyorum. Çirkinimle yaşadığım güzel anıları burada yazmak istemiyorum. Burası günlük tuttuğum bir yer gibi olsun istemiyorum çünkü. Sanılmasın ki mutlu değilim hiç dışarı çıkmıyorum. Hem mutluyum diyebilmek için ne olması gerekiyor? Sadece sağlıklı olmak, çok para kazanmak, çok gezmek, istediğin şeylere sahip olmak... Mutluyum diyebilmek için bir şey olması değil bunu hissetmeniz gerekiyor. Mutluluğu sadece hissederseniz mutluyum dersiniz. Bence mutluluğun temelinde sevmek ve sevilmek yatıyor. Geçenlerde bir dizi bitirdim o kadar hüzünlü ve ağırdı ki çok uzun sürdü diziyi bitirmem. Dizideki insanlar o kadar mutsuzdu ki her gün kalkıp işe gidip bir şeyler yapmanın ağırlığını ben bile izlerken çok net hissettim. Mutsuzluğunun sebebi işleri değildi ama kimisi gerçekten yapmak istediği şeyi bulunca kimisi de konuşmaktan ve dinlemekten zevk aldığı birisini bulunca mutlu olmaya başladı. Olay aslında tamamen bu. Bir şeyleri sevmek. Sevgisiz insan mutlu olabilir mi? Bu hayatta bir şeyi bile sevmezseniz yaşamak istemezsiniz ve bu sevdiğiniz şey nefret ettiğiniz her şeyi tolere edebilmeli. Bazen sanki her şeyi biz abartıyormuşuz gibi geliyor. Neden yaşadığımızı veya nasıl yaşayacağımızı sanki çok dramatize ediyoruz. Önemsiz şeyler demiyorum ama yaşamayı bizler kendimize zorlaştırmadık mı? 

Ha bir de ufak bir şey söyleyip yazımı bitireceğim. Biri size nasılsın dediğinde ve bu soruyu soran kişi uzun zamandır görmediğiniz biriyse ölmedik işte sürünüyoruz ya da yaşıyoruz bir şekil demeyin. Bu çok kabaca ve nezaket dışı bir cevap. Sizi sayıp hatırınızı soran insanları sadece  beş dakikalığına hele görecekken bunu yapmayın. Bu cevabı asla kullanmadım demiyorum ama ne kadar yanlış olduğunu yeni fark ediyorum. Ölseydin zaten sana şu an nasılsın diye soracak biri olmazdı karşında. Saçmalamayın ve kibar olun. Teşekkür ederim iyi akşamlar.

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Daha iyiyim

 Hiç bazen de olsa manevi olarak tam hissettiniz mi? İçinizdeki eksik parça tamamlanmış gibi. Her şey olması gerektiği gibi ve güzel olan her şey kapınızda sizi bekliyor gibi... Bu aralar böyleyim iyiyim. İçimden geldiği gibi konuşmaktan midem iyi kalbim arada fazla çarpsa da iyi. Bel çevrem yavaş yavaş incelmeye başladı gibi. Kusursuz olmasa da her şey (zaten hayat kusurlarımızla güzel) hala beklediğim şeyler olsa da olacağına olan inancım daha fazla. Daha sakinim kendime ve sevdiğim adama saldırmayacak kadar sakinim. Öfkeden ağlama krizleri geçirmek yerine daha sabırlı davranıp daha çok konuşmaya gayret ediyorum. İçimden gelirse ağlıyorum içimden geldiğinde kahkaha atıyorum ve 10 gün sonra hazır olduğumu hissedip tekrar koşmaya çıktım bugün. Bunu gerçekten yapmak istiyorum aylardır koşup fiziken değişime uğramamak bana gerçekten bunu yapmak istediğim için yaptığımı fark ettirdi. Koştuğum her gün için kendime teşekkür ederim. Mental olarak bana çok iyi geldi.  30 yıl sonra od...
Devamı

Değiştim mi Eksildim mi?

O kadar acıdan sonra değiştim mi eksildim mi bilmiyorum. Düşününce daha sakin bir insanmışım gibi biraz daha düşününce eksilmişim gibi. Neşemi mi kaybettim? Neyim değişti? Azalmışım gibi içim boşalmış gibi... Sevgiyle tekrar iyileşebilecekken merhemim yarım bırakılmış gibi... Neyim azalmış ama bilmiyorum. Hissettiğim iç burukluğu öz güvensizlik ne bilmiyorum. Kendimi savunmasız hissediyorum biri çekip vurmaya kalksa kılım bile kıpırdamaz gibi. Çarpıntılarım tekrar başladı...   Hayatımdaki tek sorun hiçbir zaman sadece ilişkim olmadı. Hayatım boyunca bir şeyler olabilme ve kendime bakabilme ihtiyacım sorun olarak sürekli nüksetti. Belki de artık bir şey değil hiçbir şey olmalıyım o zaman da kendime yetmek zorunda kalır mıyım?  Açıkçası sevdiğim adamın kanatları altında olup güvende hissetmeyi çok isterdim belki yardım alınca bir şeyler olma gayem de olmazdı. Emeklerimin karşılığını alacağımı bilsem de bu sürece tek başıma katlanmak zaman zaman zor oluyor. Biz kadınları hor...
Devamı

Temmuza Girerken

Bugün Haziran beklenmedik bir fırtına ile gitti. Adana'da kış yada sonbahar mevsimi dışında tanık olmadığımız bir rüzgar vardı. Başka şehirlerde bu fırtına çıkan yangınların körüklenmesine sebep oldu. Oldukça iç karartıcı bir gündü. Uykusuzluk beni çok yordu ve uykum varken yatamamak tetikte bekleyen öfkemi besliyor. Temmuz ayına giriyor olmak gerginliğimi daha da arttırıyor. Henüz bu kadar travmatik doğum günleri yaşamadan önce temmuz ayını çok severdim heyecanla beklerdim. Şimdi sadece bana yalnız hissettiriyor ve beni hüzünlendiriyor. Aslında küçükken de temmuz ayında sadece ağlamak isterdim bu isteğimi azaltan tek şey ikiz kardeşimin yanımda olmasıydı. Aslan bizimle aynı gün doğmadan önce tek hatırladığım doğum günümüzün ilk saatlerini (gece yarısı yani) İkiz kardeşimle ağlayarak geçirmemizdi. Henüz temmuz ayı travmalarımı öfkemi ve üzüntümü atlatamadım.  Bu yangına odun atanı da asla unutmayacağım ancak bu satırları yazıyor olmak beni öfkelendiriyor ve üzüyor yine de gerginliğ...
Devamı