Yıllardır değişmeyen İnsana

     Hayat sürekli tekrarlanan bir döngü gibi. Kısa bir zaman iyi, uzun bir zaman yoksul yalnız ve kötü. Bir şeyler yanlış ama ne olduğunu bilmiyorum. Bir şeylerin değişmesi lazım ama hayatım kendimi değiştirmemden daha yavaş değişiyor. Bugün eski fotoğraflara bakarken geçen yıl konuştuğum insan sayısıyla bu yıl konuştuğum insan sayısının arasında büyük bir fark olduğunu fark ettim. Beni geliştiren yada iyi bir şeylere teşvik eden kimse olmadığı için hayatımda kendimle daha fazla vakit geçirmeye karar verdim. Yıllardır ertelediğim İngilizce öğrenme meselesini çözmek için  harekete geçtim. Bir yıldır fitness yapmadığım için eriyen kaslarımdan özür dileyip evde spor yapabileceğim bir programa kayıt oldum ve matlarımı yıkayıp hemen başladım. 

       Ben söylediklerimden karşımdakilerde anladıklarından sorumlu olduğu için beni anlamayan, yanlış anlayan veya doğru anlasa da işine gelmediği için yanlış anlamış gibi davranan insanları boş verdim. Kendimize yatırım yapınca her türlü karşılığını alıyoruz ancak başka insanlara yaptığımız yatırımın maalesef ki karşılığı yok. Karşılığını alabilen o insanı sımsıkı tutsun hayatında. Çok fazla yazacağım bir şey yok aslında. Kendimle bu kadar keyifli vakit geçirmek insanların kusurlarını daha fazla canlandırdı gözümde. Yapı olarak sersefil olabilecek olsa da bunu gösterebilecek bir insan değilim. Bir şeyleri dramatize edip insanın kendisini acındırması benim normalleştirebileceğim bir şey değil. 

    Yarın sayılı kalan yakın arkadaşlarımdan birinin doğum günü. Oğlu benim doğduğum gün doğduğu için artık benim doğum günümü yüz yüze pek kutlayamasa da yıllarca birbirimizin doğum gününü en güzel şekilde kutladık. Geçen yıldan beri maksimuma ulaşmış maddi problemlerimden bende artık onun doğum gününü layıkıyla kutlayamasam da umuyorum ki bana verdiği karşılıksız sevginin ve samimiyetin karşılığını ona hissettirebiliyorumdur. Her şeyin en iyisine layıksın iyi ki doğdun Sinemim...

Alıntı: Ve bu yogun, bu üzünçlü yüreği benim değilmiş gibi, benim değilmiş gibi kimse görmeden şöyle bir yol kenarına bıraksam.

-Edip Cansever-

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Daha iyiyim

 Hiç bazen de olsa manevi olarak tam hissettiniz mi? İçinizdeki eksik parça tamamlanmış gibi. Her şey olması gerektiği gibi ve güzel olan her şey kapınızda sizi bekliyor gibi... Bu aralar böyleyim iyiyim. İçimden geldiği gibi konuşmaktan midem iyi kalbim arada fazla çarpsa da iyi. Bel çevrem yavaş yavaş incelmeye başladı gibi. Kusursuz olmasa da her şey (zaten hayat kusurlarımızla güzel) hala beklediğim şeyler olsa da olacağına olan inancım daha fazla. Daha sakinim kendime ve sevdiğim adama saldırmayacak kadar sakinim. Öfkeden ağlama krizleri geçirmek yerine daha sabırlı davranıp daha çok konuşmaya gayret ediyorum. İçimden gelirse ağlıyorum içimden geldiğinde kahkaha atıyorum ve 10 gün sonra hazır olduğumu hissedip tekrar koşmaya çıktım bugün. Bunu gerçekten yapmak istiyorum aylardır koşup fiziken değişime uğramamak bana gerçekten bunu yapmak istediğim için yaptığımı fark ettirdi. Koştuğum her gün için kendime teşekkür ederim. Mental olarak bana çok iyi geldi.  30 yıl sonra od...
Devamı

Temmuza Girerken

Bugün Haziran beklenmedik bir fırtına ile gitti. Adana'da kış yada sonbahar mevsimi dışında tanık olmadığımız bir rüzgar vardı. Başka şehirlerde bu fırtına çıkan yangınların körüklenmesine sebep oldu. Oldukça iç karartıcı bir gündü. Uykusuzluk beni çok yordu ve uykum varken yatamamak tetikte bekleyen öfkemi besliyor. Temmuz ayına giriyor olmak gerginliğimi daha da arttırıyor. Henüz bu kadar travmatik doğum günleri yaşamadan önce temmuz ayını çok severdim heyecanla beklerdim. Şimdi sadece bana yalnız hissettiriyor ve beni hüzünlendiriyor. Aslında küçükken de temmuz ayında sadece ağlamak isterdim bu isteğimi azaltan tek şey ikiz kardeşimin yanımda olmasıydı. Aslan bizimle aynı gün doğmadan önce tek hatırladığım doğum günümüzün ilk saatlerini (gece yarısı yani) İkiz kardeşimle ağlayarak geçirmemizdi. Henüz temmuz ayı travmalarımı öfkemi ve üzüntümü atlatamadım.  Bu yangına odun atanı da asla unutmayacağım ancak bu satırları yazıyor olmak beni öfkelendiriyor ve üzüyor yine de gerginliğ...
Devamı

Değiştim mi Eksildim mi?

O kadar acıdan sonra değiştim mi eksildim mi bilmiyorum. Düşününce daha sakin bir insanmışım gibi biraz daha düşününce eksilmişim gibi. Neşemi mi kaybettim? Neyim değişti? Azalmışım gibi içim boşalmış gibi... Sevgiyle tekrar iyileşebilecekken merhemim yarım bırakılmış gibi... Neyim azalmış ama bilmiyorum. Hissettiğim iç burukluğu öz güvensizlik ne bilmiyorum. Kendimi savunmasız hissediyorum biri çekip vurmaya kalksa kılım bile kıpırdamaz gibi. Çarpıntılarım tekrar başladı...   Hayatımdaki tek sorun hiçbir zaman sadece ilişkim olmadı. Hayatım boyunca bir şeyler olabilme ve kendime bakabilme ihtiyacım sorun olarak sürekli nüksetti. Belki de artık bir şey değil hiçbir şey olmalıyım o zaman da kendime yetmek zorunda kalır mıyım?  Açıkçası sevdiğim adamın kanatları altında olup güvende hissetmeyi çok isterdim belki yardım alınca bir şeyler olma gayem de olmazdı. Emeklerimin karşılığını alacağımı bilsem de bu sürece tek başıma katlanmak zaman zaman zor oluyor. Biz kadınları hor...
Devamı