Anlatabilmek için mi Anlaşılmak için mi?

 Öldükten sonra eserleri yayınlanan yada keşfedilen yazarlar var. Elbette öldükten sonra da hatırlanmak isterim ancak öldükten sonra keşfedilmek istemem. Şu an ben gelir kaynağım olarak yazmıyorsam da bunu yaşayabilmek için yapan insanlar da var. Onlar için öldükten sonra keşfedilmek demek sersefil bir hayat yaşamak demek. Benim için de hayallerimden birinin gerçekleşmemesi demek. Maddiyatın fark edilmek açısından bile bu kadar etkisinin olması beni üzüyor. Düşünsenize biri yazılarınızı beğense bile bunu düzenleyip yayınlayabilmesi için sizden para alması gerekiyor. Belki muhteşem yazıyorsunuz ama paranız yok. Sanırım ben orta seviyeli yazdığım için bu durum beni henüz kahretmiyor. 

Huzursuzluktan huzurlu olmak diye bir şey var. Her şeyin sürekli sorunlu devam etmesi sizi iyi hissettirir. Bu tam olarak anlayamayacağım bir kavram. Sanırım değişime karşı direnmekle alakalı. Upuzun bir yolunuz var düz devam ediyor. Bir kaç kilometre sonra bir kavşağa bağlansa ve mutlaka bir yere dönmeniz gerekse ama nereye gideceğinizi bilmeseniz huzursuz hissederseniz. Ama yolun hiç değişmeden seyrinde gitmesi sizi rahatlatır. Yada belki de hayatında sadece hüzün olan birisinin mutlu olmakla baş edememesi gibi bir şey. Ömrünüz boyunca cephelerde savaşsanız ve barışın olduğu bir ülkeye gönderseler sizi o durağanlık sizi mutlu eder mi? 

Genç yaşımda ölsem beni tanıyan herkesin kahrolmasını isterim. Ve bu acı umarım ki dünyayı da yok eder. Benim gibi biri dünyadan göçüp gittikten sonra dünyanın varlığının da devam etmesine gerek yok bence. Ne kadar düşünürsem düşüneyim bu siyasi ve dini düzenin değişmesi için bir  şeylerin yok olması lazım gibi. Hani insanlar değişmeden dünya değişmeyecekse ve insanların da değişmek gibi bir niyeti yoksa ve bu gidişat zaten baştan hatalıysa yok edip baştan kurmak gerekmez mi? Bu evreni yaratan bizim yarattığı şeyi yok etmemize gerçekten seyirci mi kalacak? Bizler yarattığı evrenin bir parçasıysak o zaman bizler de evreniz. Bizi kendi parçasından yarattıysa o zaman bizde oyuz. İçimizde O varken insanlar nasıl kötü olabiliyor inanılmaz değil mi? Bizi şu an izleyip kahrolmuyor mu nasıl bu kadar kötüleştik diye?  Belki de zaten böyle olacağını biliyordu ama başka şeyler yaratacağı için o şeyin parçası olup olmayacağımıza kendimiz karar verelim istedi ve bizi serbest bıraktı. Cennet cehennem 7 kat olsa içine sadece hangi seviye insan koyacağını seçmek için bizi bu sınav yerine göndermedi ya. Çok anlamsız olurdu. Hem zaten bir amacı var ki bizi yarattı. Sizin bilmediğinizi ben bilirim demiş. Bence neden yaratıldığımızı hiç kimse bilmiyor ama bazıları biliyormuş gibi yapıyor. İhtiyaç duyduğumuz takdirde bir şeyler alırız yada yaparız. Bize ihtiyaç duymasa yaratır mıydı? İlla ki vardır bir sebebi. Tek yaşam yeri şu an yaşadığımız Dünya değil. Başka yerlerle belki bir geçmişiz yada geleceğimiz var ancak şu an bunu bilmiyoruz. Her şeyi bilsek yaşamak bu kadar güzel olmazdı ki. Ne olacağını bilmeden bir umut yaşıyoruz. İnanıyorum ki her kimin mutluluk tanımı neyse ona uyacak bir yer bu koca evrende mutlaka var.

Aynı dili konuştuğumuz insanlarla anlaşılmak gibi bir derdimiz var inanılmaz değil mi? Bazılarıyla da konuşmadan anlaşabiliyoruz. Normal olmayan şeyleri nasıl bu kadar normalleştirdik nasıl oldu ne zaman oldu bilmiyorum. Şairler yazarlar anlaşılmak için mi yıllarca yazdı, anladıklarını anlatabilmek için mi?  Bak ekimi de yarıladık şimdi ben bu kadar satırı kendimi anlatabilmek için mi yazdım sen o cahil kafana bir şeyleri tak hayatı sorgula diye mi?

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Daha iyiyim

 Hiç bazen de olsa manevi olarak tam hissettiniz mi? İçinizdeki eksik parça tamamlanmış gibi. Her şey olması gerektiği gibi ve güzel olan her şey kapınızda sizi bekliyor gibi... Bu aralar böyleyim iyiyim. İçimden geldiği gibi konuşmaktan midem iyi kalbim arada fazla çarpsa da iyi. Bel çevrem yavaş yavaş incelmeye başladı gibi. Kusursuz olmasa da her şey (zaten hayat kusurlarımızla güzel) hala beklediğim şeyler olsa da olacağına olan inancım daha fazla. Daha sakinim kendime ve sevdiğim adama saldırmayacak kadar sakinim. Öfkeden ağlama krizleri geçirmek yerine daha sabırlı davranıp daha çok konuşmaya gayret ediyorum. İçimden gelirse ağlıyorum içimden geldiğinde kahkaha atıyorum ve 10 gün sonra hazır olduğumu hissedip tekrar koşmaya çıktım bugün. Bunu gerçekten yapmak istiyorum aylardır koşup fiziken değişime uğramamak bana gerçekten bunu yapmak istediğim için yaptığımı fark ettirdi. Koştuğum her gün için kendime teşekkür ederim. Mental olarak bana çok iyi geldi.  30 yıl sonra od...
Devamı

Temmuza Girerken

Bugün Haziran beklenmedik bir fırtına ile gitti. Adana'da kış yada sonbahar mevsimi dışında tanık olmadığımız bir rüzgar vardı. Başka şehirlerde bu fırtına çıkan yangınların körüklenmesine sebep oldu. Oldukça iç karartıcı bir gündü. Uykusuzluk beni çok yordu ve uykum varken yatamamak tetikte bekleyen öfkemi besliyor. Temmuz ayına giriyor olmak gerginliğimi daha da arttırıyor. Henüz bu kadar travmatik doğum günleri yaşamadan önce temmuz ayını çok severdim heyecanla beklerdim. Şimdi sadece bana yalnız hissettiriyor ve beni hüzünlendiriyor. Aslında küçükken de temmuz ayında sadece ağlamak isterdim bu isteğimi azaltan tek şey ikiz kardeşimin yanımda olmasıydı. Aslan bizimle aynı gün doğmadan önce tek hatırladığım doğum günümüzün ilk saatlerini (gece yarısı yani) İkiz kardeşimle ağlayarak geçirmemizdi. Henüz temmuz ayı travmalarımı öfkemi ve üzüntümü atlatamadım.  Bu yangına odun atanı da asla unutmayacağım ancak bu satırları yazıyor olmak beni öfkelendiriyor ve üzüyor yine de gerginliğ...
Devamı

Değiştim mi Eksildim mi?

O kadar acıdan sonra değiştim mi eksildim mi bilmiyorum. Düşününce daha sakin bir insanmışım gibi biraz daha düşününce eksilmişim gibi. Neşemi mi kaybettim? Neyim değişti? Azalmışım gibi içim boşalmış gibi... Sevgiyle tekrar iyileşebilecekken merhemim yarım bırakılmış gibi... Neyim azalmış ama bilmiyorum. Hissettiğim iç burukluğu öz güvensizlik ne bilmiyorum. Kendimi savunmasız hissediyorum biri çekip vurmaya kalksa kılım bile kıpırdamaz gibi. Çarpıntılarım tekrar başladı...   Hayatımdaki tek sorun hiçbir zaman sadece ilişkim olmadı. Hayatım boyunca bir şeyler olabilme ve kendime bakabilme ihtiyacım sorun olarak sürekli nüksetti. Belki de artık bir şey değil hiçbir şey olmalıyım o zaman da kendime yetmek zorunda kalır mıyım?  Açıkçası sevdiğim adamın kanatları altında olup güvende hissetmeyi çok isterdim belki yardım alınca bir şeyler olma gayem de olmazdı. Emeklerimin karşılığını alacağımı bilsem de bu sürece tek başıma katlanmak zaman zaman zor oluyor. Biz kadınları hor...
Devamı