Ne derseniz deyin

 Şu an saat 08:08

En son 25 temmuz sabahı 6 km koştum. Daha sonra beklenmedik şekilde başlayan  kas ağrılarımdan dolayı koşuya tekrar ara vermek zorunda kaldım. Halbuki 25 temmuz günü ertesi günü bir kez daha 6 km koşup daha sonra 10 km rotama doğru yani Merkez parka doğru koşarım diye plan yapmıştım. Tekrar eski kondisyonumu kısa sürede kazanırım diye düşünmüştüm. Bu ara hayatım sürekli OluyorMuş gibi. İyi yada beklentimi karşılayacak şeyler oluyorken daha sonra olmuyor gibi. Netlik kazanan hiçbir şey yok her şey sürekli yarım. Bugün tembelliğe alışan vücudum sayesinde çok zor kalktım yataktan. Kendimi hasta hissetmiyorken deliksiz olmasa da uyuyabilmişken kalkıp koşmaya gideyim dedim. O kadar ikna değil ki zihnim ve bedenim çok çabuk çabalamayı bırakıp yürümeye başladım. Bütün yetiler benden alınmış gibi hissettim. Yürümek bile bana o kadar zor geldi ki yol bitmedi. Hava bu ara sıkça olduğu gibi bulutluydu koşmak için muhteşem bir fırsattı yer yer estiği de oldu. Vazgeçmişlik boşvermişlik adına ne dersiniz ne deyin öyle sarmış ki beni kanım çekilmişte hayatta zar zor kalıyormuşum gibi hissettim. İçimde hep yaptığım gibi baştan başlayacak gücü bulamadım. Çabalamak yerine sadece sabah yataktan kalkacak enerjiyi topladığım için kendime teşekkür ettim. Sonuçta 10 bin adım atmış ve bir saat hareket etmiş oldum...

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

AŞK Var mı? Varsa da Gerekli mi?

Resim
Bir arkadaşımla  konuşurken artık aşkın varlığından,  gerçek olduğundan emin değilim dedim. O da bana insanlar için olmasa da aşk var dedi ve bunu söyleyen romantik olmayan bir insandı. Aşk neydi? O görmek istediğin insanı gördüğünde yavaşlayan zaman, arkada çalan şarkı, havada esen rüzgar mı? Yoksa bunlara sebep olan duygu mu? Peki ya sadece o insanı görmek? Piyanoyu çalan kişinin parmaklarından çıkan notalar mı, notaların piyanistin parmaklarında can bulması mı? Şarkı söyleyenin ağzından çıkan nağmeler, Dansçının vücudundaki ahenk mi ? Aşk ya çok özel bir şeydi ya da fazlasıyla sıradan. Herkeste olan bir alışkanlık ya da insanlarda görülen nadir bir IŞIK. Belki de auralarından yansıyan farklı bir renk.. Hangi formda olursa olsun; ister bir canlının eşyaya ya da canlının canlıya duyduğu, aşk vardı. Peki ne kadar gerekliydi? Aşkta asıl olan  ruhumuzun doyması ve tamamlanmamız. Adına şiirler, kitaplar, şarkılar yazsak da insan insana aşık olmadan da yaşa...
Devamı

Daha iyiyim

 Hiç bazen de olsa manevi olarak tam hissettiniz mi? İçinizdeki eksik parça tamamlanmış gibi. Her şey olması gerektiği gibi ve güzel olan her şey kapınızda sizi bekliyor gibi... Bu aralar böyleyim iyiyim. İçimden geldiği gibi konuşmaktan midem iyi kalbim arada fazla çarpsa da iyi. Bel çevrem yavaş yavaş incelmeye başladı gibi. Kusursuz olmasa da her şey (zaten hayat kusurlarımızla güzel) hala beklediğim şeyler olsa da olacağına olan inancım daha fazla. Daha sakinim kendime ve sevdiğim adama saldırmayacak kadar sakinim. Öfkeden ağlama krizleri geçirmek yerine daha sabırlı davranıp daha çok konuşmaya gayret ediyorum. İçimden gelirse ağlıyorum içimden geldiğinde kahkaha atıyorum ve 10 gün sonra hazır olduğumu hissedip tekrar koşmaya çıktım bugün. Bunu gerçekten yapmak istiyorum aylardır koşup fiziken değişime uğramamak bana gerçekten bunu yapmak istediğim için yaptığımı fark ettirdi. Koştuğum her gün için kendime teşekkür ederim. Mental olarak bana çok iyi geldi.  30 yıl sonra od...
Devamı

Temmuza Girerken

Bugün Haziran beklenmedik bir fırtına ile gitti. Adana'da kış yada sonbahar mevsimi dışında tanık olmadığımız bir rüzgar vardı. Başka şehirlerde bu fırtına çıkan yangınların körüklenmesine sebep oldu. Oldukça iç karartıcı bir gündü. Uykusuzluk beni çok yordu ve uykum varken yatamamak tetikte bekleyen öfkemi besliyor. Temmuz ayına giriyor olmak gerginliğimi daha da arttırıyor. Henüz bu kadar travmatik doğum günleri yaşamadan önce temmuz ayını çok severdim heyecanla beklerdim. Şimdi sadece bana yalnız hissettiriyor ve beni hüzünlendiriyor. Aslında küçükken de temmuz ayında sadece ağlamak isterdim bu isteğimi azaltan tek şey ikiz kardeşimin yanımda olmasıydı. Aslan bizimle aynı gün doğmadan önce tek hatırladığım doğum günümüzün ilk saatlerini (gece yarısı yani) İkiz kardeşimle ağlayarak geçirmemizdi. Henüz temmuz ayı travmalarımı öfkemi ve üzüntümü atlatamadım.  Bu yangına odun atanı da asla unutmayacağım ancak bu satırları yazıyor olmak beni öfkelendiriyor ve üzüyor yine de gerginliğ...
Devamı