Hiçbir yere ait olamama

Şimdi size hiçbir yere ait hissetmeyen travmatik bir çocukluğa sahip genç bir kadının hayatını anlatacağım. Bu dramın yazacağım kelimelerden ibaret olmasını çok isterdim ama malesef ki gerçek ve bu gerçeklik benim hayatım... 
Ben yıllardır çok uzun yıllardır kitap yazmak istiyordum ancak ne anlatacağımı yaratamıyordum Çünkü asıl istediğim fantastik roman yazmaktı. Ben hala sırtımdan kanatlarımın çıkma ihtimaline inanan kocaman bir kadınım. Mitolojiye inanıyorum ve bence de Atlantis bir zamanlar vardı ve suya gömüldü yaşayan olma ihtimali bile olabilir. Size mavi tenli melezlerin düşmüş meleklerin sihirli madolyana sahip insanların hayali gerçek olan hayalcilerin olduğu bir romanı yazanın ben olmasını çok isterdim ama içimdeki karanlık yeni bir yaratıma izin vermedi bende belki bu karanlığı paylaşırsam azalır ve hissettiğim anormallik kalkar diye düşündüm yani en azından öyle umuyorum

Travmatik çocukluk çok saçma bulabileceğiniz bir şekilde daha doğrusu benim için doğru bulmadığım hislerle kendini gösterdi. Çocukların mutlu olması beni mutlu ederken aynı zaman da inanılması güç bir şekilde beni üzdü. Bir çocuğun mutlu olmasının normal ve lüks olmadığını gördüğüm anlarda sadece zırıl zırıl ağlamak istedim. Normal olması gereken bu durum neden benim çocukluğumda da böyle olmadı diye. Bu geçerli sebeplerle açıklansın ya da açıklanmasın beni hiçbir şekilde tatmin etmeyecek ve ben bu durumu ne zaman aşabilirim bilmiyorum çocukken ki mutsuzluğumun hesabını kimden sormalıyım? Yaşayabilecekken yaşayamadığım mutlulukların acısı bir gün geçecek mi? Çocukluk travmalarım anlatmak istediğim şeyler arasında değil size sadece acımı anlatacağım... 

Sürekli kendimi mutsuz hissediyorum. Evli olan arkadaşlarımla ortak bir paydada buluşamıyorum hele ki mutlu olmadıklarını düşünüyorsam evlerinde kalmak bana işkence gibi geliyor. Yalnız olmayan insanlara imreniyor aynı zamanda mutsuz evlilikleri şiddetle kınıyorum. Sadece evli değil mutlu olan çiftlerin yanında da uzun süre kalamıyorum onları görmek bana sadece yalnızlığımı anımsatıyor ve içimde kendime kocaman bir acıma duygusuyla kalakalıyorum. Bazıları bunları okudukça kıskançlık diyebilir ama inanın ki mutlu olanların mutluluğuna seviniyorum sadece bunlara lüksmüş gibi sahip olamamak beni üzüyor çok basit şeyler içinde bu böyle. Beraber spor yapabileceğiniz bir partnerinizin olmaması gerçekten çok mu normal? Beraber yürümek bile olur bunu sadece çift olmak anlamında söylemiyorum. Ayrıca sahip olmadığım için üzüldüğüm şeyler lüks olsa ne olur? Lüksü bile kendime çok görmüyorum ki .
 İnsan gibi muamele görmediğim bir iş yerinde ilk iş deneyimimi kazandıktan kısa bir süre sonra güven problemlerim başladı içimdeki güven aile desteği görmemekle zaten baş göstermişti sonra ki iş deneyimlerimin hazinliği beni her yıl kibarlıktan ve nezaketten yoksun acıma duygusu minimuma inmiş bir insana çevirdi. Her şey o kadar anormal ve saçma gelirken ben her gün biraz daha kayboldum ve şimdi gidecek bir yere ihtiyacım var böyle beni tanıyan herkesin adımı unutmasını istediğim bir yere ihtiyacım var. Yaşayabilmek için gerçekten gidecek bir yere ihtiyacım var ve benim gidecek bir yerim yok... Sorun şu ki gidecek kimsem de yok. Bu korkunç değil mi sizce de? Belki de yalnızlığımdan bu kadar ait değilimdir hiçbir yere hiç kimseye... İçimde acıdan kocaman bir delik var sanki her gözyaşıyla daha da derinleşen. Mutsuzluğumdan o kadar çok ağlayasım var ki ağlayacak bir yerim bile olmayacak kadar çok yalnızım. Hiç Kimse gibi hissediyorum halbuki ben hatırlanmak istiyorum. İz bırakmadan gitmek istemiyorum...
Güneş beni tek mutlu eden şeyken güneşin altında oturup bu satırları yazarken tek istediğim ağlamak. İçimde öyle bir ağlamak var ki sanki yeterince ağlarsam geçmiş yılların üzüntüsünü silebilirmişim gibi hissediyorum. 
Kendi işimi kurmak ve gerçekten kurduğum işte mutlu olacağı için insanların çalışmasını istiyorum. İhtiyaçlarını karşılamanın onları hiç mutlu etmediği kadar mutlu etmesini istiyorum. 
Size insanlığımı yitirmek üzere olduğumu ve yaşadığım hayatta değersiz hissettiğimi nasıl doğru kelimelerle anlatabilirim bilmiyorum. Orta düzeyde konforlu bir yaşama sahip olacak kadar bile maddi imkanım yokken kendime ne kadar değer verirsem vereyim nasıl değerli hissedebilirim ki? Ya da kendime verdiğim değer ne kadar yeterli hissettirebilir ki? 

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Sürsün Bahar

Sevmeyi senden öğrendim... Şimdi ışıklar içindesin tam da istediğim gibi... Ne güzelde söylemiş Can Kazaz... İnsan kaç kez aşık olabilir gerçekten? Bir yazar bir keresinde defalarca demişti. Ben sadece bir kere olduğuna inanırdım onun gözlerinin parıltısını görene kadar, Teninin sıcaklığını hissedene kadar... Aşk insanı gerçeklikten koparan bir duygu aynı zamanda da yaşadığını hissettiren tek gerçek duygu... Bu ikilemdeyken hangisini seçeceğiz? Gerçeklikten kopup yaşadığımızı mı hissedeceğiz yoksa koşarak kaçıp monoton sadık yaşantımıza geri mi döneceğiz? Biz kadınların çoğu romantizm buram buram aşk ve tutku isteriz. Bizi Kadın gibi hissettirir bunlar. Yapımız gereği duygusalızdır. Bulutların üzerinde uçmak gerçek çirkinlikten uzaklaşmak isteriz. Kitap okuyanların da asıl sebebi budur. Sığınacak başka bir dünya bulmak ya da yaratmak. Aşıkken dünya sen ben ve aramızdaki her şeyden ibarettir. Haykırmak isteriz herkese bir yandan da kimsenin gözü kalmasın diye korkarak. Aşk a...
Devamı

Başımız Sağ Olsun

Resim
Anlamanın uzağındayız... Uzaklık hiç bu kadar net olmamıştı. Senelerce anlaşılma umuduyla geçen boşa vaktimin uyanışındayım. Anlaşılamamış olmak hayal kırıklıklarımdan azalan kendime bir azalmışlık daha ekledi. Şaşkınlık duygusunu yitirmiş durumdayım. Her gün biraz daha azalıyorum. Habersizce ciddiye bile alınmadan; çoğu zaman duyulmadan... Diyorum ki; yazsam neye  yarayacak? Kendim kendimi anlattıktan sonra beni anlamış olmayacaklar ki. Bu satırlar var olmadan anlaşılmış olmam lazımdı. Her satırımda, her kelimemde anlaşılma ihtimalimi öldürüyorum. İnsanlığın tanımı; "Hayal kırıklığı." Acının tanımı ise; acının kelimelere dökebileceğimiz bir tanımı olduğunu sanmıyorum. Atilla İlhan'ın dediği gibi: " Demirler eriyor hırsımdan ." benimkisi öyle bir acı. Sığınacak kimseyi aramıyorum. Her biri bir öncekinin daha mürekkebi az bir kopyası sanki. O derece insanlıktan özgünlükten uzağız. Tutunamayanlar da Selim'in intiharı gibi bir son mu olmalı illa? Bu düz...
Devamı

düşüncelerimi netleştirme

öncelikle beni sürekli manipüle etmeye çalışmandan ve yönlendirmenden hoşlanmıyorum. benim yeni deneyimlediğim şeyleri sen benden çok önce deneyimlemiş olabilirsin  ama ben itaatkar biri değilim seninde olmadığın gibi ve ben kendim deneyimlemeden senin söylemelerinle ikna olacak biri değilim öncelikle bunu kabul etmelisin. Beni sürekli eleştiriyorsun ve eleştirilerini hakarete dönüştürüp çirkinleşiyorsun bana hakaret etmen benim zoruma gitmiyor senin söylediklerinin hiçbirini kendime yakıştırmıyorum çünkü sadece beni rahatsız etmiş oluyorsun bunları söyleyecek kadar küçüldüğün için. herkesleşiyorsun.  beni kendine mahkum etmeye çalışıyorsun senden vazgeçemeyim diye ama ben mahkum olacak biri değilim ben yanında mahkum değilim gönüllüyüm. Beni bu kadar kısıtlayacağına gerçekten benim iyiliğimi düşünüyorsan yaptığım şeyleri benimle yap benim yanımda ol. O zaman kısıtlamadan beni uyarabilmiş olursun.  Öfkeni kontrol edememeye başladın ve bu aşırı rahatsız ediyor. Gerçekten a...
Devamı