Klavye Kraliçesi

 Bir insana ne kadar çabaladıktan sonra çabasının yeterli olduğunu söyleriz? Kaç yaşına kadar yada kaç yıl çabasından sonra bu kadarı yeterli deriz? İnsanın ömrü çabalamakla geçiyor biliyorum ama aynı şey için çabalarken bunun bir yeteri olması gerekmiyor mu? Mesela ben meslek sahibi olmak için 11 yıldır çabalıyorum ne kadar sonra biri bana tamam yeterli sen elinden geleni yaptın diyecek? Elime ne geçtikten sonra yada neyden sonra kendime ait bir yuvam olacak? Fazlalık gibi görülmediğim bana ait bir yer... Canım sıkılınca bomboş oturabileceğim bağıra çağıra ağlayabileceğim canımın istediği saatte istediği şeyi yapabileceğim benim kurallarımın geçtiği özgür bir yer.... Maddi özgürlüğümü kazanmak istiyorum... Ailemden uzaklaşmak için bana sadece para lazım. Bana asla anne baba gibi davranmayan maddi yük olarak gören ailemden.... 

 Yazım kurallarına uyulmayan metin gibiyim. Olması gereken her şeyin olmadığı hayatımda nasıl hissettiğimi tanımlamakta güçlük çekiyorum. yaşanılanları sindiremeyince içimde kocaman bir doluluk hissi oluyor kimi zaman da kusasım geliyor. Bıkkınlık vücuduma da yansıyor koşarken daha sabırsız ve daha güçsüzüm hızlanmaya çalıştıkça yer çekimine yenik düşüyor bacaklarım. Olsun diyorum bunlar da geçecek neler geçmedi ki? sahi neler geçmedi içimde? affedip boşverdiklerimin tekrarını yaşayınca içim soğudu buz gibiyim artık. Hatalarından ders çıkarmayanlara hayretle bakıyorum. karşılıksız sevgisini desteğini vermeyenlere ve beni sürekli maddi bir yük gibi görenlere önce tiksintiyle baktım sonra içimin buzullarına attım onları. onlar da orada donacaklar benim donmama göz yumdukları gibi bende onlara gözlerimi kapatacağım. bu geçmeyen bitmek bilmeyen bir döngü... dün yaşadığım yere sevdiğim adam bataklık dedi. sinirlenince her zaman olmadık laflar alır ağzına ama bu sefer sorun şu ki bu söylediğ

 Önce ona neden onun istediği gibi destek olamadığımı neden bencilliğimi bırakamadığımı anladım. Çünkü istenmedik koşullar sebebiyle beni yalnız bırakmaya başladıktan sonra iyileşmek için ona her ulaşamadığımda hayatta kalmak için gardımı takınıp kendimi ön plana attım ki zarar görmeyeyim. Derbeder olmayayım yalnızlığımın içinde boğulmayayım. Daha sonra onun hastayken eve giderken benim neden ona gittiğimi anladım. Çünkü benim gidecek ondan başka evim yoktu. Beni üzse bile yine ona gitmek istedim her seferinde. Ama ne yazık ki o beni evsiz bıraktı... 29 yaşında hala anlıyorum ki ben travmalarından yalnızlığından güven sorunlarından ve içindeki acısından kurtulamayan kocaman bir kadınım. Ve yine anladım ki o kötü olduğu için artık beni asla anlamıyor zaten iyi olmayan biri beni nasıl iyi edebilir ki? Ve yine anlıyorum ki bende onu iyi edecek kadar iyi değilim. Güneşim bulutların içinde kaybolup gitti ve daha önümüz kış daha bahara çok var....