Klavye Kraliçesi

 Yağmur yağmadan bir gün önce karar verdim tamamen bitirmeye. Artık süremizi doldurmuştuk biz iyice zarar vermeye başladık birbirimize. Şöyle bir baktım da ihtiyacım olan çoğu zaman yoktu zaten. Olamıyor oluşunu kabul etmek ya da buna anlayış göstermek tamamen benim tercihimdi. Şu an bunu kabul etmemeyi tercih ediyorum. Evet o bağımlılığımın çok güçlü olduğu zaman da onsuz gerçekten mutlu olamayacağımı biliyordum ama artık mutlu olabileceğime eminim. Hem hayat ondan ibaret değil ki. Gözümüzün tek bir kişiyi gördüğü zamanlar her ne kadar öyle düşünsek de dünya o kişi hayatınızda olmasa da dönmeye devam ediyor. Yaşamak her şeye rağmen bütün olumsuzluklara rağmen çok güzel. Yağmur yağmaya başlamadan önce Ona söyledim artık onu sevmediğimi. Şimdi yağmur yağıyor o yağmurlu havayı yağmurlu günleri çok sever ne düşünmeliyim? Bir şeyler bir zamanlar tamdı... O kadar eminim ki bir zamanlar her şey vardı. Özlem duyduğum bu his eminim bir zamanlar gerçekti. Başka yerdeydim ve mutluydum. Şimdi...

 Koşmaya başlamadan önce koşabilenlere hep çok imrenmiş, komaya başladığımda da koşmayı hep çok sevmişimdir. Uçmak gibi, kendimi çok özgür ve durdurulamaz hissettiriyor. Koşarken kafamdaki doluluklardan arınıp daha kolay odaklanıyorum. Üzerimdeki ağır enerjiyi çok rahat atıyorum. Kendi kendine gelen rahatlama hissi beni çok mutlu ediyor. Koşmakla ilgili hep garip bulduğum bir şey var; eğer spor salonundaysanız aslında yerinizden gram ilerlemeden kilometrelerce koşmanız, dışardaysanız da başladığınız yere geri dönmeniz sanki bu eylemi hiç olmamış gibi hissettirebiliyor. Bazen ne kadar çabalarsan çabala bir şeylerin olmayacaksa olmayacağını bana gösteren en gerçekçi eylemmiş gibi geliyor. Dünden beri seni çok özledim sevdiğim. Saçma kavgalarımızı boş verip sana sarılasım var. Kırk yılın hatırına bir kahve içip sohbet etsek ya... Zaman kaygısı taşımaksızın bacağında uzanıp bir şeyler izlesek, sonra benim çenem düşse sende şikayet etsen ya... Bugün mutsuz uyandım. Ders çalışmak istedim...