Klavye Kraliçesi

Geçmişe geçmişimizde olan insanlara çok bağlıyız. Bir şekilde geçmişte de kalsalar onları özlüyoruz.  Bunun sebebi sanırım o zamanlar olduğumuz kişiyi özlememiz. O zamanlar daha iyiydik. Daha temiz. Şimdi nasılız ? Yalan söylemeyi birini aldatmayı normalleştirdik. Her an ölebilirmişiz gibi yaşamaktan beklemeyi sabretmeyi unuttuk ve bunu yaparken kendimizi haklı gösterdik. Kişiliğimizden onurumuzdan ödün verirken ya yarın ölürsem dedik? Bunları yapıp ölünce sanki mutlu ölecekmişiz gibi. Sahip oldukları yetmeyince insanlara insanlar ne yapıyorlar ? Ya da daha doğrusu bana bu kadarı yeter diyen birileri var mı? Neden sürekli bir mucize bekliyoruz gerçekten o kadar mı mutsuzuz? Ya bizim birilerine mucize olmamız gerekiyorsa?  Saçlarımdan akan kızıl pişmanlıkla çektiğim azabı kabulleniyorum. Artık birilerini aldatmak, yalan söylemek ya da mutluymuş rolü yapmak istemiyorum. Sürekli birilerine duygusal açıdan muhtaç olma hissini reddediyorum. Bir şekilde insan tek başına da y...

bazıları sevmeyi öğretir size...  sevginin tanımını tekrar düşünürsünüz. Sabah kalktığınızda ya da akşam yatarken kafanızda iyi huylu bir tümör gibi hep beyninizin içindedir. Zarar vermez ama hep oradadır.  Bazen ya kötü huyluya dönüşür de size zarar verirse diye korkarsınız. Ya da onu sizden alma riskini gözetirlerse  ölme ihtimalinizi düşünürsünüz... kuralsız ve sınırsız seversiniz. İmla hatalarıyla dolu yazılarınız gibidir hayatınız ama umursamazsınız. Durmamak için noktalama işareti bile kullanmaya korkarsınız ya da sürekliliğini isteyerek sadece virgülü kullanırsınız üşürsünüz ama ceket giyinmek istemezsiniz o sizi sarsın ceketiniz onun kolları olsun istersiniz bütün vazgeçtiğiniz alışkanlıklarınızın başlangıcıdır o iki nokta koyup açıklamaya başlarsınız ne söyleyeceğinizi bile bilmeden: Senelerce hayatınızda olan insanların birden çıkıp gitmesi yeni insanların girmesi korkutur sizi bizler alışkanlıklarına bağlı farklılıklara çokta açık olmayan insanlarız geçmişi ya...